Blog

Bericht van de reizigers 1 - Als

Beste luitjes,

Deze twee wereldreizigers hebben hun knusse huis weer verlaten voor nieuwe avonturen... dit keer naar het gelukkige, vredige en hopelijk zonnige Denemarken!

We vertrokken onder een stralende zon uit Antwerpen, op zaterdag 2 juni, net op tijd om te ontsnappen aan de sint-andriesrun en andere sportieve evenementen. Van cultuurstad is Antwerpen verworden tot sportstad! Lope, lope, lope, de gardevil is daar. De joggers trekken in trossen aan ons’ deur voorbij. Genoeg daarover: andere tijden, andere gewoonten.

We lukten erin rond de middag te vertrekken omdat we vrijdagavond al een en ander in Roojarbees gestouwd hadden. Het is telkens een gepuzzel om al het kampeergerief op een nette en overzichtelijke manier in de auto te krijgen. Twee extra matrasjes mochten niet mee vanwege te vol.

Na een tankbeurt bij Dats kozen we de weg naar Breda in plaats van Eindhoven, uit vrees voor files in de wereldkampioen van de wegenwerken. We reden vlotjes Nederland door tot Hengelo en belanden dan op de A1, tamelijk druk, via Bremen en Hamburg tot in de buurt van Lübeck dat we zondagmorgen een bezoekje wilden brengen.

Onze camping, Auf schönen Aussicht, ligt aan de rand van een meertje in Römnitz, zo’n 20 km ZO van Lübeck. Een camping met staanplaatsen, met een bordje ‘belegt’, maar we vonden nog een schattig plaatsje, omhaagd, vlak bij de ingang, net groot genoeg voor auto en tent. Vriendelijke mensen, schappelijke prijs (18€), tamelijk aftands sanitair. Next door de Molen van Römnitz, degelijk duits eten (zwaar op de maag), vriendelijke dienster en eigenaars, al hadden ze het druk met een bruidsmaal.

Vanaf Bremen hadden we al wat regen gehad, maar ‘s avonds bleef het droog. Gelukkig maar, want wegens de trouw was er alleen buiten plaats om te eten. In de loop van de nacht regende het echter, zodat we ‘s morgens een natte tent mochten opvouwen.

Van Lübeck herinnerde ik me een grote witte dubbele stadspoort... we vinden er een in baksteenkleur. Op het einde van WO II hebben de britten en amerikanen hier ook zwaar gebombardeerd en de mooie oude gebouwen, kerken, raadhuis, herenhuizen die overeind gebleven zijn vloeken met de nieuwbouw die de plaats innam van wat vernietigd werd. We hebben al plaatsen gezien waar dat harmonieuzer aangepakt werd. Maar de helft van de Markt en talrijke oude huizen en gebouwen in het oude centrum zijn zeker de moeite waard. We bezochten ook het Buddenbrookhaus (Thomas Mann).

Het veer van Putgarden is ons te duur (100€) dus trekken we door Sleeswijk (duits en deens) naar het eiland Als. Onderweg is de zon weer volop van de partij en terwijl we picknicken kan onze buitentent drogen.

Op Als kiezen we een ruime terrassencamping met zicht op de Kleine Belt (zeestraat). Uiterst vriendelijke eigenaar en we betalen 12€ per kop. Maandagmorgen genieten we van een uitvoerig vogelconcert en luieren dan in de zon. Dinsdag bezoeken we een 9km lang bos net boven ons dorpje Fynshav. We wandelen een km of acht! en rijden dan verder noordwaarts op zoek naar koffie. Het wordt pizza in Nordborg, het tweede stadje op het eiland. Dan terug naar de camping... gelukkig op tijd want in de namiddag gaat het hevig regenen. Het lekt zelfs wat binnen in de tent en onze keukentent loopt half onder!

We slapen hier al drie nachten, dus tijd om te verkassen, in de hoop dat het op ons volgend eiland, Fyn, droger zal zijn. Regen-en-tent-toerisme gaan nu eenmaal niet goed samen...

Ziezo, dat was onze eerste deense episode…

go to top

Bericht van de reizigers 2 - Ærø

Beste luitjes,

We zitten op het eiland Ærø (mooi hé, die deense letters… je spreekt dit ongeveer uit als ‘èreu’). Ærø ligt tussen Als en Langeland, en onder Fyn.

Na onze wandeling door het kustbos van Norreskov hielden we een siësta in de tent, onder de regen.

Ook de volgende morgen bleef het regenen en we namen afscheid van Jens en zijn Lillebælt camping. Een kleine ferry lag klaar voor ons, voor de oversteek naar ons tweede eiland, Fyn (meestal vertaald als Funen, maar in het deens is er geen 2e lettergreep bij).

De veerboot was aan de smalle kant en met de stevige bries ging hij geregeld aan het rollen (beweging van links naar rechts, in ons geval gelukkig niet gecombineerd met stampen, op en neergaan in de vaartrichting, met de 2 samen komt je maag meestal in opstand). Ik raadde Touché aan midscheeps te gaan zitten, daar is het rolgevoel minder sterk. maar door de ruiten zie je de zee natuurlijk nog wel stijgen en dalen. Ik probeerde ondertussen zonder veel sukses mijn zeebenen uit om wat foto’s te maken.

Na drie kwartier kwamen we aan in Bøjden en een korte rit later in Faaborg. Daar checkten we in in een pas heringericht hostel, bij Knut. Eerst vroeg hij 550 kronen, inclusief beddegoed, maar dat vonden wij te duur, dus zakte hij meteen tot 450. Blijkbaar had hij sinds de heropening na 8 maanden verbouwingen nog niet veel volk gezien. We hielden onze beslissing nog even in beraad, belden de dichtsbijzijnde camping, maar daar kostte een hut ook al 400 kronen. We wandelden de hoofdstraten van Faaborg door en meldden ons dan voor een comfortabele en droge nacht, zij het in lits-jumeaux...

We misten de kans om op het terras in de zon te ontbijten, namen afscheid van Knut en kuierden nog wat door het schattige en pittoreske dorpscentrum. Bij de dienst voor toerisme werden we vriendelijk voorzien van info over bezienswaardigheden in de omgeving: kasteel, bos en het rustige eiland Ærø, met de ferry te bereiken vanuit Svendborg. een half uur verderop. We slaagden erin juist te laat te komen voor de veerboot… moeilijk moment.

Ons idee was te voet over te steken, een eind te wandelen of te fietsen op Ærø en dan terug te komen om op Fyn te overnachten en andere dingen te doen. Dat plan viel nu in het water (!). Dus zetten we de auto in de wachtrij om mee te varen. De wachtrijen met reservatie liepen vol en uiteindelijk waren we de voorlaatste auto die aan boord mocht van deze vrij grote ferry.

Ærø is een rustig eiland, waar de klok trager loopt, typisch een plaats voor deens ‘hygge’ (onvertaalbaar samenspel van in het moment leven, gemoedelijkheid, onthaasting, één zijn met de natuur en de medemens en nog zo een en ander).

We reden eerst het ‘hoofddorp’ Ærøskøbing in, schattige straatjes, gekleurde lage huizen, tamelijk toeristisch. Een b&b die we in de eilandgids gevonden hadden lag aan een plein met… wegenwerken. Nee. daar rijden we geen 1000 km voor van huis.

Dus reden we de hoofdweg af tot de noordwestpunt. Søby, waar een kleine camping is. Touché kon het meteen vinden met de uitbaatster, Anne. Die wees ons een mooie plek aan en gaf ons goede ideeën voor enkele wandelingen. Van een ‘strand’ is hier ook weer geen sprake: de golfjes kabbelen tegen een strook rolkeien aan en er is geen getij.

‘s Morgens hebben we weer een uitgebreid vogelconcert, in alle vroegte, maar eigenlijk blijven de merels en vinken en heggemussen en weet ik wat de hele dag door kwinkeleren. We wandelen langs Vitsø, blijkbaar een grindafgraving die nu broedterrein is voor eenden en meeuwen. We ontmoeten enkele niet schuwe en soms speelse hazen, bekijken een oude molen die helemaal met riet bekleed is, dikke pakken riet, vakkundig gelijk gesneden en gelegd (de dekker van riet?). De zon schijnt en ik sla serieus roze uit...

Dag twee wandelen we het hele eind tot aan de westpunt van het eiland. Daar is een bescheiden golfclub, maar ook een vuurtoren, van waarop je volgens Anne ‘heel Denemarken’ kan zien… Na 80 treden hebben we een panoramisch uitzicht over Als en Fyn en wat kleinere eilanden. Het is zaterdag en Ærødag in Søby: een aantal van de 180 verenigingen van het eiland (6300 vaste bewoners) komen zich voorstellen, met daarbij een hapje en een drankje (bier met walnootsmaak vond ik wel lekker), een volksliedje en dansje (en vanne klapklapklap en vanne stampstampstamp op z’n vlaams zou niet misstaan hebben), wat cabaret en gymdansende meisjes. Je kon ook leren blussen of de hoogte ingaan met een kraan van de brandweer. Een gemoedelijke en relaxte sfeer… Nog een specialleke: blijkbaar kan je hier met een minimum aan paperassen trouwen, uit welk land je ook vandaan komt. Blijkbaar een restant van voorvaderlijke regels en privileges. Dus zagen we enkele trouwende koppeltjes voor en na hun plechtig moment.

Een regelmatige busdienst pendelt hier het eiland af, gratis, van Søby tot Marstal en terug, met zijsprongetjes naar enkele pittoreske gehuchten. Dus op onze luie zondag laten we ons rondrijden over heel het eiland, 30 km lang, 90 km² groot. Het weer blijft mooi en mijn nek is ondanks de crème rood...

Morgen steken we terug over naar Fyn, met reservatie dit keer. Dan volgt een dagje of zo om daar rond te kijken en dan steken we de 20 km lange brug over naar Sjælland (Zeeland), het grootste eiland, met Kopenhagen.

Ziezo, groenten aan iedereen en in het bijzonder aan Lidia die voor Zoentje zorgt (met wat bijstand van Sam en Marcela).
That’s it folks!

go to top

Bericht van de reizigers 3 - Sjælland

Beste luitjes,

Onze reis is alweer over de helft... prettige dingen gaan altijd te snel en reizen door Denemarken valt zeker onder ‘prettig’, het enige wat soms wat tegenvalt, is het weer: te belgisch!

Ons vorig bericht vertrok vanop het eiland Ærø dat bij ons bijzonder in de smaak viel. Omdat we daar wat langer zijn blijven plakken, hebben we het eiland Fyn nu maar overgeslagen. We rijden meteen naar de grote brug over de Storebælt, de grote Belt, een van de zeestraten tussen de deense eilanden. Ik dacht dat de brug 20km lang was, maar in feite zijn er twee lange aanlopen op land en dan een heel hoge brug, opgehangen aan twee hoge torens. Een indrukwekkend stuk architectuur. Aan de overkant is Sjælland ofte Zeeland, het grootste deense eiland, met helemaal tegen Zweden aan, de hoofdstad Kopenhagen.

Er snijdt een fjord van boven in het eiland, zodat het bijna in twee gesneden wordt. Midden bovenin de rechterhelft ligt Hillerød, onze nieuwe bestemming. Het is natuurrijk terrein, met bossen en meren, en ligt op 40 minuten met de trein van Kopenhagen, iets minder ver van Helsingør, de NO-punt waar Hamlet zijn kasteel Elsinore had.

De camping is prima ingericht, tot in de details, zelfs parfumflesjes in het damessanitair. Wanneer we aankomen vraagt de eigenares of we niet even naar het optreden van een plaatselijk jazz-koor in een grote tent willen gaan, inchecken kan daarna wel. Het optreden is best te genieten, van Bohemian Rapsody tot All about that base, no treble... Op het eind vraagt Touché het woord om te bedanken… en zingt dan zelf eventjes A garota de Ipanema en Samba do Portela, twee klassiekers waar het koor meteen een achtergrondje bij produceert. Cara de pão zeggen ze in Brazilië: je moet maar durven.

Het is regenachtig en onze ruggen zijn het tentslapen even moe, dus huren we een kleine hut. De eerste dag doen we het kalmaan, we wandelen door het stadje en bezoeken het grote en mooie kasteel aan het meer. Achter het kasteel, Slot Frederiksborg, ligt een enorm park.

De volgende dag nemen we de trein naar København, nog altijd een zeer aangename, niet te drukke stad met massa’s fietsen. Dit keer brengen we het obligate bezoek aan het zeemeerminnetje en gaan we ook op zoek naar het Instituut voor Onderzoek aan Geluk. Dat blijkt gevestigd in een bedrijvenhostel en de directeur, Meik Viking, is er deze week nog niet geweest. We laten ons visitekaartje achter en hopen dat hij reageert... [niet dus...]

De souvenirwinkeltjes tonen weinig inspiratie, dus stappen we de trein weer op. De volgende dag pakken we onze spullen in voor een volgende lange rit: eerst naar Helsingør, voor een kort bezoek aan Hamlets Koningsslot. Dan via de ‘deense riviera’ in het noorden van Sjælland, een pontje over de Isefjord die het eiland opsplitst tot aan Sjællands Odde, op een landtong in het NW, waar we als bij wonder net op tijd zijn voor de snelle ferry naar Århus in oost Jutland. Dan nog een uurtje rijden naar onze vierde camping, Blushøj, met zicht op het Kattegat, vlak bij het nationaal park Mols Bjerge (molshopen?).

Je bent snel geneigd Denemarken te vergelijken met Nederland: vlak land, veel water, koeien… maar het is hier helemaal niet vlak, ook al wordt het nooit hoger dan zo’n 180 meter. Fietsland? Niet evident met dat heuvelend terrein, en de stevige wind die hier vaak staat. De steden mogen dan fietsvriendelijk zijn, de gewestwegen hebben meestal geen fietspad! We hebben tot nu toe geen fiets gehuurd...

Toen we hier in Blushøj aankwamen was de receptie al dicht (half zeven ‘s avonds). We zochten dus zelf een plaatsje en kwamen toevallig of niet op de meest spectaculaire plek van de camping uit: bovenop een klip van een meter of tien boven het kiezelstrand, met breed uitzicht over de zee en de kust en een onbewoond eilandje (Hjelm) in het avondlicht. Massa’s groen en dus voortdurend concert van onze gevogelde vrienden, vanaf halfvier ‘s morgens tot bij zonsondergang na negenen. De camping is een stuk minder goed ingericht en onderhouden, maar nog altijd goed genoeg.

De eerste dag houden we het weer rustig met een wandeling in de omgeving, we bouwen een zentorentje op het strand… De tweede dag rijden we naar het nationaal park Mols Bjerge en kiezen er een mooie wandeling uit (de italiaanse, we weten niet waarom). Dan rijden we nog wat verder naar Rønde waar een vorst uit de 14e eeuw een kasteel liet bouwen door de boeren die tegen hem in opstand gekomen waren. Nu resten daarvan nog indrukwekkende ruïnes op een schiereilandje.

Morgen breken we hier op en steken Jutland over naar de noordzeekust bij de Limfjord. Daar woont een braziliaanse die we via een blog hebben leren kennen.

Ziezo, jullie zijn weer wat beter op de hoogte van onze deense avonturen. Tot over enkele dagen... Groeten aan de kattenwacht!

go to top

Bericht van de reizigers 4 - Jylland

Beste luitjes,

Van Mols Bjerge in het oosten van Jutland staken we het schiereiland over richting noordzeekust, tot Holstebro, waar een braziliaanse blogster woont, getrouwd met een vrolijke Deen. Steeds het groen, agrarisch en vrij bosrijk golvend landschap, maar nu met rond de steden, Randers, Viborg, Holstebro, industrie die de groene idylle doorbreekt. Natuurlijk, Denemarken is niet zomaar een landbouwland van melk en worsten, maar een moderne maatschappij met de fabrieken en andere parafernalia die erbij horen.

Touché heeft Cristiane 'gevonden’ op een andere blog van Brazilianen en -aansen in het buitenland. De eerste was 'Brasil com z', nu 'Brasileiras no exterior', met zo’n 140 medewerksters. Touché had bezwaar tegen het feit dat een blog (zoals gebruikelijk) wat gepost wordt kan 'houden' (geen compleet copyright, de medewerker houdt verder het volle recht op wat hij/zij gepost heeft). Tweede bezwaar was het uitsluitend vrouwelijk 'personeel', wat volgens Touché een vertekend beeld geeft en discriminerend lijkt - maar dat schijnt ook binnen de groep ter discussie te staan.

We hadden dus met Cristiane en Flemming een interessante discussie, een warm en ontspannen contact, nog opgeluisterd door de fratsen van Isabella, hun spruit van anderhalf jaar. We eten samen, we doen onze was, praten honderduit en eten opnieuw (koude botermelkse pap - een herinnering aan mijn kinderjaren, ja zover is het gekomen - toen bomma ons op vrijdag traditioneel vis voorschotelde, gevolgd door warme pap, hopelijk zonder vieze brokken van meel of maizena).

Ze wonen heel klein, een duplexje volgestouwd met spullen. Dus toen onze was weer fris en droog was, stelden ze ons voor ons naar een campingshelter in de buurt te brengen. Een beboste heuvel bij een meer, enkele verspreide blokhutten met een verhoogde houten vloer, zonder deur, een toilet met lavabo en waterpunt in de buurt. Allemaal heel rustiek en avontuurlijk en tot mijn verbazing slaapt Touché ook hier als een roos. Ik heb het wat moeilijker, vooral omdat aan de picknicktafel over ons twee deense dames tot laat in de nacht blijven praten en drinken. Ze amuseren zich dolletjes en met luid gelach…

De volgende morgen rijden we tot aan de kust, Thyborøn, aan de zuidpunt van de Limfjord die Noord-Jutland doorsnijdt van de Noordzee tot het Kattengat, zodat er boven de fjord iets als een baret of kalotje overblijft. In het dorpje achter de duinen (eindelijk ZAND) staat een huisje waarvan de gevels helemaal volgeplakt zijn met schelpen, schelpen hier uit de Noordzee, maar ook schelpen uit tropische zeeën. De gekke kunstenaar heeft er bloemen mee gemaakt, vogels en allerlei versieringen… een kitscherig en ongewoon geheel. In het museum vinden we een nog grotere collectie schelpen, fossielen en ook hele zeilschepen gemonteerd in flessen. Het is echt de droom of nachtmerrie van een aan de wal gekluisterde zeeman. Wat een huisje!

Dan steken we, met onze zesde ferry, de monding van de Limfjord over. Aan de overkant ligt het Nationaal Park Thy: duinen, lagunes, heide, een vogelparadijs (we zien en passant meer dan honderd zwanen), zandstrand - en een heel eind verder nog een enorm wandelend duin. We picknicken en maken een wandeling tot aan het Noordzeestrand. Dan zetten we onze tocht verder, weer door rustgevend golvend landschap, richting Fur. Vanop een schiereiland in de Limfjord vertrekt een 4-minuten-ferry naar ons volgende droomeiland, Fur (zeg foer). 700 inwoners op 22 km² en ook hier is de bevolking de laatste 100 jaar blijven dalen. Weinig werk hier, moeilijke omstandigheden, iedereen naar de stad. Nu arriveert een hulphelicopter hier op luttele minuten en met de glasvezelkabel kan iedereen van huis uit werken... Dus denken ze hier ook aan een programma om meer volk naar het eiland te lokken.

Het eiland is interessant voor fossiele vondsten (barnsteen, haaientanden, trilobieten), voor mooie klippen langs de fjordkust, afgravingen van kiezelgoer (diatomeeënaarde met hightechtoepassingen) en onze camping is weer een pareltje met eersteklas installaties, zicht op zee, groene omgeving met aangeduide wandelingen en vriendelijke uitbaters. Het waait ook hier weer iets te uitbundig en vanmorgen regende het ook. Morgen zetten we met reuzenpas de terugreis in. Nog een dagje aan het strand in zuid-Jutland en op 26 juni verwachten we thuis aan te komen.

From Fur with love,
groetjes aan het thuisfront,

P.S. Ondertussen weten jullie natuurlijk dat we niet hebben kunnen weerstaan aan de charme van Denemarkens schoonste eiland (Danmarks skønneste ø). We hebben een nieuwe stek gevonden midden op het eiland, met breed uitzicht op de velden, de Limfjord op de achtergrond en achter ons huis het bos dat opklimt naar Furs hoogste punt...

go to top

Noorwegen - december 2017
Naar het Noorderlicht in Tromsø

Beste luitjes,

Dit is Radio Tromsø in het hoge noorden. In maart besloten we te proberen een oude wens van Touché en ook een beetje van mij te doen uitkomen: van dichtbij en levensecht het noorderlicht bekijken. Dat kan overal binnen de poolcirkel, als het donker is. Nu blijkbaar ook in Friesland – en in Nieuw-Zeeland en omstreken hebben ze zuiderlicht, maar dat hebben we niet gezien toen we daar waren. In Europa konden we kiezen uit IJsland, te ver en teveel water, maar wie weet later eens, en Lapland nu Samiland, in Noorwegen, Finland of Zweden. Noorwegen bleek de beste keuze. De golfstroom, ja die uit de golf van Mexico, passeert hier nog tot voor Tromsø wat een pak scheelt in de vriestemperaturen die boven de poolcirkel gehaald worden. Wij hebben nu -5°C, het binnenland in gaat daar al gauw 20 graden af... het koudste wordt het rond 50 graden onder nul. Dat willen we liever niet aan den lijve ondervinden, dus is Noord Noorwegen een prima keuze. Verder moet het donker zijn... en onbewolkt. Boven de stad zie je niet veel en het wolkendek is onvoorspelbaar. Ze organiseren hier dan ook tours per boot of per busje om te jagen op de ‘Green Lady’, met hier en daar spionnen die doorgeven of er wolken zijn en of ze de aurora al gespot hebben. Onze landlady hier vindt het eerlijk dat sommige agentschappen een geld-teruggarantie geven of een tweede kans, want al die tours kosten een pak geld.

Ja, dus wij boekten in maart onze vlucht uit Amsterdam via Stavanger of Bergen naar Tromsø, en een mooie airB&B in een buitenwijk van de stad, op een boogscheut van het vliegveld. Zoals jullie weten zijn we ondertussen naar Fur in Denemarken verhuisd. De vlucht uit Amsterdam konden we niet veranderen, dus werd het rijden of vliegen tot daar. We hebben de laatste maanden al teveel heen en weer gereden tussen Fur en de lage landen, dus boekten we een vlucht uit Billund (120km van Fur) naar Amsterdam. We moesten er wel vroeg voor opstaan en de ferry van 3u nemen om om 5u ´s middags aan te komen. Eerst een Boeing, dan een Embraer (industria brasileira) en dan een grappige turboprop van Winderøe waarbij de romp aan de vleugels hangt en die kan landen op de kleine noord-noorse vliegveldjes.

Sally en Knut hebben een mooi huis, met smaak en praktische zin ingericht, waar ze een of twee kamers hebben voor gasten. We kunnen de keuken gebruiken en krijgen massa’s tips. Touché had het ietwat onzalig idee een gesprek te beginnen over de afwezigheid van ontbijt bij steeds meer (air)B&B’s en dat schoot in het verkeerde keelgat bij Sally. Touché verzekerde haar nog dat er geen kritiek in stak, maar de goede entente was enigszins verbroken. Perguntar não ofende beweert Touché altijd (zoiets als vragen staat vrij) maar meer en meer blijkt dat mensen al aanstoot nemen aan een redelijk onschuldige vraag. We liepen daarna dus wat op eieren... Met Knut verloopt het contact vlotter. Hij is loodgieter, zij een lerares klassiek ballet die ruim 30 jaar geleden uit Manchester overkwam. Nu, op de laatste avond, lijkt alles bijgelegd en gaan we als goede vrienden uiteen.

Onze eerste excursie, op de dag dat het 15 jaar geleden is dat we elkaar voor ‘t eerst zagen in São Paulo, ging naar een kleine Sami nederzetting een eind ten noorden van Tromsø. Een Samifamilie houdt er een 300-tal rendieren in een omheining om ze te beschermen tegen lynxen en veelvraten (wolverines) die wel een stukje rendier lusten. De rendieren zijn in principe wild, de familie ‘hoedt’ een kudde van in totaal 3000 dieren die meestal in twee berglandschappen in de buurt leven. In het voorjaar controleren en merken de Sami alle kalveren en ze leven van alles wat de dieren opbrengen: vlees, huiden, beenderen en horens... niets gaat verloren. We maakten een slederit achter ons eigen rendier, op een sukkeldrafje of zelfs eerder stapvoets (de kerstman heeft een span van wel acht rendieren en hij rijdt op een pad van noorderlicht - dat is heel wat anders). De rendieren die de sleeën trekken zijn niet zo tevreden: waarom moeten wij werken? en de anderen niet? maar achteraf krijgen ze handgeplukt rendiermos en dat maakt veel goed. Aan de andere rendieren in de kraal mochten we dan graspellets voederen. Je merkt meteen de pikorde: zwangere mama’s met gewei (de stieren verliezen hun gewei in of na de bronsttijd) komen eerst, geven desnoods een geweipor in de flank van een voorkruiper. We kregen een bordje te eten van het gerecht dat de Sami klaarmaken bij bruiloften en zo, een stoofpotje met rendier en knollen. Lekker. Dan vertelde een vlotte Samivrouw over de levensloop van de rendieren, de geschiedenis en leefgewoonten van de Sami en toonde ze hun kleding en gebruiksvoorwerpen. Het was geen pijnlijk voyeurisme bij arme inboorlingen met geplastificeerde folklore, maar een korte kennismaking met een volk dat al millennia een levenswijze volgt in voor ons barre omstandigheden. Op de plaats waar de lavvu en enkele hutten staan en de 300 rendieren gehouden worden werden resten gevonden die tonen dat hier al 11.000 jaar mensen wonen die leven van rendier, heilbot en zalm. Nu ligt er al een tijdje een oil rig in de fjord en er zijn plannen om op de oude vestigingsplaats een basis voor oliewinning te bouwen. Kortdurend gewin tegenover eeuwenoud samenleven met de natuur.

Op de laatste dag van het jaar hadden we een excursie met 9 man (4 italiaans sprekende dames uit Italië en Ticino, een chinees, een duitse, wij tweeën en onze finse gids) naar het Walviseiland dat tussen het eiland van Tromsø en de zee ligt. Het is hier een wirwar van bergachtige eilanden, fjorden en zeestraten en straatjes. We gingen vooral arctische landschappen bekijken en fotograferen. Dramatische bergen die met steile wanden een fjord induiken. Basically een zwart-wit landschap, witte sneeuw, ijsvlakten op enkele meren, vrijwel zwart maar helder water, donkere kale bomen. De dag duurt hier nu van een uur of tien ‘s morgens tot een uur of twee ‘s middags, voor de rest is het min of meer donker. De zon raakt niet boven de horizon, dus je gaat over van ochtendrood in avondrood, met een waaier van felroze en oranje tot geel en rood. De zon laat zich pas weer eind januari zien. Dat geeft een rare dagindeling!

In de avond, toen ze op bezoek gingen bij familie, zeiden Sally en Kurt voor de deur van het huis “kijk daar: noorderlicht. Er komt er nog meer.” Dus trokken we het raam van onze slaapkamer open en bewonderden het trage en elegante spel van het noorderlicht aan de noordelijke hemel. Soms lichtgrijs, amper te onderscheiden van een kleine wolk, dan verkleurend naar donker- tot bijna fluogroen om dan weer zachtjes in het niet op te lossen. Een subtiele schaduwdans... Ondertussen brandde overal in de stad het privé vuurwerk los... wat een contrast. We bleven genieten van de aurora borealis tot het tijd werd voor het officieel vuurwerk dat aan de overzijde van de fjord zou afgestoken worden rond het station van de kabelbaan.

De eerste dag van het jaar deden we het zoals iedereen rustig aan. Alles is hier gesloten op de eerste, dus namen we bus 28 voor een rondrit door Tromsø en omstreken, een korte wandeling, nog wat kuieren door de stad waar alles dicht was en terug naar onze thuis weg van huis.

Voor onze laatste dag kozen we een ritje op de kabelbaan. Van hier boven heb je een ruim uitzicht over het eiland waarop Tromsø ligt en de eilanden, zeearmen en bergen rondom. De hele stad baadt in het oranje van de straatverlichting, het water is pikzwart, net als de lucht. De volle maan schuilt deze namiddag achter de wolken, misschien komt hij (en Venus) straks nog tevoorschijn... misschien zien we nog wat flarden noorderlicht.

Morgenvroeg begint de terugreis om halfelf met eerst een vlucht naar Bergen, dan Amsterdam en na een lange wachttijd naar Billund.

Binnenkort hebben we misschien enkele webpagina’s met foto’s....

Tot gauw,
de poolreizigers (toch binnen de poolcirkel)

So long,

P.S. De terugreis verliep nogal wel zo tamelijk anders dan voorzien. Terwijl het de laatste dagen was gaan dooien, viel er een pak nieuwe sneeuw uit de lucht op de morgen van ons vertrek. We zaten een uurtje in het vliegtuig te wachten... Voor elk vliegtuig opsteeg, moest de landingsbaan (vertrekbaan?) schoongeveegd worden en dan ook het vliegtuig ontdooid. Daar kroop nogal wat tijd in, dus vertrokken we met ruime vertraging naar Bergen. Dan kwam het bericht dat onze vlucht naar Amsterdam afgelast was, wegens zwaar weer op bestemming. We moesten onze ruimbagage uitchecken en ons inchecken voor een nieuwe vlucht. Ha, we mochten met SAS mee naar Kopenhagen in plaats van weer over Amsterdam te moeten. We gingen rustig lunchen... iets te rustig want we kwamen 5 minuten te laat aan de gate aan!! De SAS-dame aan de balie was zo vriendelijk ons op de volgende vlucht naar Kopenhagen te zetten, we moesten zelfs onze bagage niet opnieuw uit- en inchecken. Dat was een mooi cadeau voor deze onoplettende reizigers! Na een voorspoedige vlucht met SAS hadden we een aansluiting voor Billund, waar we vroeger aankwamen dan gepland, ja zonder omweg over Amsterdam.

go to top