Blog

Bericht van de reizigers 1 - Nicoya

Beste luitjes,

Gisteren waren we aan het strand… bewolkte hemel, surfbare baren, water lekker eens je er aan gewend bent, niet te veel volk op het zand, pelikanen op visvangst. Pelikanen? Ja, ze hangen zo’n tien meter boven het water en plots duiken ze naar beneden, achter hun grote bek aan. Vrijdag, toen we op de ferry wachtten om aan de overtocht naar Nicoya te beginnen, kwamen tientallen pelikanen langsgevlogen, alleen of in groepjes (families?) van 2, 3 of 4. Ze scheerden over het water en klommen op wanneer ze voor het schip kwamen. Raar zicht, met die grote bekken.

Costa Rica kwam in juni op onze radar toen we in Sevilla praatten met een vriendin. Ze vertelde over haar zoon die in Bahia Salinas een Kitesurfschool opgezet heeft. Ze was op bezoek geweest en vond het land fantastisch. Dan was er een collega blogster van Touché op Brasil com Z die in CR leeft en tenslotte kwam er een interessante aanbieding van KLM voor een vlucht via Panama naar San José. Dus besloten we de Antwerpse kou en donkerte te ontvluchten voor een eerste reis naar Midden-Amerika.

Na een rustige vlucht van een uur of tien (de zitplaatsen worden elke keer smaller en hebben minder beenruimte, zelfs het gangpad is nu smaller!) landden we in Panama, lelijke luchthaven, peperdure koffie. Na een paar uur wachten vertrok ons Copa-vliegtuig voor een uurtje vliegen naar San José. Een lang, smal toestel, net een tunnel. Er werd even gevreesd dat de vlucht uitgesteld kon worden vanwege Otto, de orkaan die van de Caraïben naar de Stille Oceaan trok, over Nicaragua en CR, net voor onze aankomst. De schade bleef blijkbaar beperkt, al vielen er toch enkele doden. Ook ons verblijf op Nicoya kon gewoon doorgaan.

Op het vliegveld werden we opgewacht door Bruna en Sergio bij wie we ook een aantal nachten zullen logeren en die twee week-ends met ons mee zullen gaan. Ze komen uit het zuiden van Brazilië en wonen pas een jaar in CR. We maakten uitgebreid kennis die avond en kropen dan uitgeput in bed. We waren even na 5 uur opgestaan om op tijd te zijn voor het uurtje tgv naar Schiphol en nu was het een uur op 9 ‘s avonds, met 7 uur tijdverschil.

Vrijdagmorgen namen we een uber terug naar de luchthaven om onze huurauto op te halen, een Daihatsu 4x4. De wegen bestaan hier inderdaad voor een groot deel uit putten als ze verhard zijn, en uit slijk als er geen asfalt op ligt. Een auto op hoge poten en met de mogelijkheid van vierwielaandrijving is dus aangewezen. Tot aan Puntarenas, de hoofdstad van de westelijke kustprovincie ging het vlot. We waren een beetje te laat voor de ferry van 3 uur, dus wachtten we rustig op die van 5 uur, met langsvliegende pelikanen en een mooie zonsondergang over het schiereiland Nicoya voor ons. Ja, om 5 uur wordt het hier al donker en om een uur of 5 ‘s morgens gaat de zon alweer op. Een land voor matinalen, we proberen ons aan te passen, maar de jetlag werkt dat wat tegen.

Na de ferry hadden we nog een eind te rijden tot ons huisje bij het strand. De weg kronkelt, stijgt en daalt en zit op de lastigste plaatsen vol putten. Zo deden we er in het donker twee uur over. Wegwijzers zijn ook zeldzaam of staan op onverwachte plaatsen, maar gelukkig had Bruna haar gsm met waze bij de hand om de weg te wijzen. Bij café Coyote gingen we de sleutel ophalen en we besloten er meteen te eten zodat we niet meer moesten beginnen koken bij aankomst. Pizza en een kip curry, lekker genoeg.

Het huis biedt plaats aan 4 personen, is toe aan wat serieus onderhoud. Er zijn bv. 4 toestellen om koffie te maken, 2 elektrisch, een Frans model en een ouderwetse ´koffiekous’. Alleen het laatste systeem werkt. Het is er ook tamelijk donker, maar de buurt, het dorpje Cobuya, is rustig.

De volgende morgen gaan we naar het strand vlakbij, er drijven weer pelikanen rond. Maar het is geen zandstrand, wel platte rotsen en keitjes. Dus nemen we de auto en nemen de weg naar Malpais, meer een vissersdorpje, en dan verder naar Santa Teresa. Hier zitten meer toeristen, surfers en mensen die in quads rondrijden. We gaan naar het mooie zandstrand met duikende pelikanen en zwemmen en luieren. In het nabije Playa Carmen lunchen we. Een andere weg naar ons huisje, via Montezuma, blijkt toch iets te zwaar om nog comfortabel te zijn, dus keren we terug via Malpais. Het regent wat, ´s nachts nog wat meer.

De volgende morgen maken we ons al klaar om terug naar Heredia te gaan. We gaan naar een waterval kijken in Montezuma, vertoeven en zwemmen aan het strand van Tambor, brengen een bezoekje aan het vissersdorpje Pachego en laten strand en natuurreservaat Curú links liggen wegens te duur. Ze passen hier van tijd ook een tarief toe voor gringo’s en een ander voor locals. Voor toegang tot Curú moeten wij 12 dollar betalen, Bruna en Sergio als residentes 2000 colones of 4 dollar.

Dan zijn we terug bij de ferry, weer die van 5 uur, dus ook weer donker voor de rit terug naar Heredia waar Bruna en Sergio wonen. Het wordt een zware rit: de markeringen zijn haast onbestaande, soms wat katogen aan de wegrand, de gele en witte lijnen zijn haast verdwenen en het verkeer is tamelijk druk, auto's met slecht afgestelde lampen, en nog wat regen op de koop toe. Ruim 2 uur voor minder dan 100 km. We zijn blij wanneer we thuis aankomen.

Ons eerste weekend zit erop, interessante ervaring, mooie natuur, lekker eten, vriendelijke mensen, behalve als ze aan het stuur van hun auto zitten, dan is er van hoffelijkheid geen sprake meer.

Morgen regelen we praktische dingen, zorgen we dat we een gsm met functionerende 3G hebben voor onze oriëntatie op het wegennet, zodat we dinsdag op eigen kracht vulkanen in de buurt van Heredia kunnen bezoeken.

Ziezo, we zijn weer op weg!

go to top

Bericht van de reizigers 2 - Vulkanen en watervallen

Beste luitjes,

We zijn nu een week verder, tijd dus om het thuisfront in te lichten over onze nieuwste avonturen in Costa Rica.

De terugrit uit Nicoya was wat aan de zware kant: regen, weggesleten wegmarkeringen, felle lichten van tegenliggers, bochtige en op-en-neergaande weg... maar we zijn veilig thuisgeraakt.

Maandag trokken we onze stoute schoenen aan en reden we op eigen houtje naar de vulkaan Poás. Eerste stopten we voor koffie in een bakkerij, niks bizonders. Dan lieten we ons door Waze, het GPS-programma op onze telefoon naar het Nationaal Park leiden. Costa Rica heeft er op korte tijd een massa auto's bijgekregen en het wegennet is daar niet op voorzien. Veel putten in het asfalt, of anders onverharde wegen (unsealed is een juistere benaming, want ze zijn meestal hard genoeg, als het niet teveel geregend heeft).

Het lijkt erop dat Waze soms nogal rare keuzes maakt en dikwijls stuurt het programma ons over smalle weggetjes waar je beter geen autobus of camion als tegenligger ontmoet. Misschien vermijden we zo opstoppingen, wie weet? De wegen zijn sowieso smal en kronkelig en je mag vaak niet meer dan 60 of 40 rijden (als je al harder zou kunnen) en in schoolzones geldt 25 km/u. Een gemiddelde van 50 km/u is dus niet makkelijk te halen, een beetje zoals heel lang geleden op Vlaamse dorpswegen.

We hadden redelijk weer, bewolkt maar droog. We kwamen bij het bezoekerscentrum van het NP en betaalden ons inkomgeld en parking. Je mag geen voedsel meenemen in het park, maar Touché overleeft niet zonder tussendoortje, dus nemen we toch water en koekjes mee. De route naar de vulkaan loopt eerst over een brede laan, dan komen we een pas dat ons naar een meer zou brengen, een oude krater die vol water gelopen is. Het pas ging tamelijk steil naar boven en dit was onze eerste wandeling... onze fysieke conditie is nog niet zo best. Maar met de nodige tussenstops lukte het ons het hoogste punt te bereiken. De vegetatie is hier overvloedig, type regenwoud, maar er zijn in dit seizoen niet zo veel bloemen meer, wat rozerode lobelia's, wat bananenbloemen... We hoorden wel vogels, maar kregen er geen te zien. Wat verder op begon het te regenen, gelukkig hadden we onze jassen bij. We daalden een eind en kwamen dan aan de laguna de Botos... geheel in nevel gehuld! Ik ontdekte op een tak vlakbij een eekhoorn die zich dood hield. We maakten foto's, maar hij bleef stokstijf zitten en keek ons aan met zijn kraaloogjes.

We aten en dronken een beetje en dat wekte de belangstelling van andere eekhoorns, één ervan klom zelfs tegen mijn been op. Het is dus duidelijk dat ondanks het verbod en de borden met uitleg waarom het geen goed idee is dieren te voeden, zij geregeld wat lekkers toegestopt krijgen. De bezwaren: het maakt de dieren afhankelijk, het voedsel kan slecht voor hen zijn, en de gulle gevers kunnen besmet raken met gevaarlijke ziektes. Dus wij gaven niks.

Ondertussen was de mist wat opgetrokken en konden we de lagune aanschouwen... na ons fotomoment zette de mist terug op en verdween het meer terug uit het zicht.

We daalden verder af en kwamen bij de recentste krater van de vulkaan. Deze was ook in mist gehuld en hier liepen een paar hongerige (of luie) mapaches rond. De mist trok ook hier op en we kregen een prachtig zicht op de Poaskrater. De rotsen rondom hebben vers Chile de kleuren, rood, wit, geel,... naargelang de mineralen die door de vulkaan uitgespuwd werden. Nu viel er weer een motregentje, maar met de zon erop... toverde dat een mooie regenboog over de krater... onvergetelijk.

We daalden de weg af naar het bezoekerscentrum en kochten daar mooie t-shirts. Met de jongedame aan de kassa werden e-mailadressen uitgewisseld.

Bij onze auto was een picnicplaats. We installeerden ons en kregen direct gezelschap van groene vogeltjes ter grootte van mezen die grote belangstelling hadden voor onze broodkruimels... aiai

Op onze volgende uitstap vergezelde Bruna ons naar een andere vulkaan, die met de grootste krater, Irazú. Boven aan is een groot veld met donkergrijs vulkaanzand. Om de zoveel jaar blijft hier een meer op staan -waarom weten we niet- maar dat was nu het geval. Achter het zwarte veld ligt de diepe krater, zo diep dat je de bodem niet kan zien. Hier liep ook een mapache rond (NL krabbenetende wasbeer? (2)). De mist kwam weer opzetten, zodat we de stop aan het hoogste punt van Irazú schrapten. We zetten Bruna af bij de school waar ze Portugees geeft en trotseerden het in de knoop lopende verkeer rond San José.

De volgende dag bezochten we de mooiste plek tot nu toe, de tuinen bij de La Paz watervallen. Ze houden hier dieren die illegaal gevangen werden en die niet zomaar teruggezet kunnen worden in de natuur. Er is een grote vogelkooi met rare eenden, allerlei kleine kleurige vogeltjes, aparte kooien voor ara's en grote parkieten, voor toekans en enkele uilen en roofvogels. De toekans met hun felle kleuren en enorme bekken zijn de publiekslievelingen. Dan is er een grote vlindertuin met een grote variatie kleurige en grote vlinders. Het is hier iets makkelijker er foto's van te maken, want in de vrije natuur lokken ze je altijd verder weg van je pad. Bij enkele bomen in openlucht met bakjes zoeternij fladderen kleurige kolibri's rond, ze gaan heel snel en blijven dan plots in de lucht hangen met fladderende vleugels. Verderop is het ranarium met enkele slapende lichtgroene boomkikkers. Er hangt aan het blad waarop ze zitten een foto bij aan een wasknijper, zodat je ze makkelijker kan spotten. In de volgende kamer vind ik alleen een felrode gifkikker van 2 cm die over de grond rondspringt. Een beetje teleurstellend. Dan zijn er enkele grote kooien met wilde katten: poema's, jaguars, een ocelot... Er is ook een orchideeëntuin... en dan gaan we naar de watervallen. Er zijn er vijf die elkaar opvolgen en de rivier tientallen meter lager brengen. Heel indrukwekkend: de tempel, witte magie, de verborgen waterval en de betoverde en tenslotte de vrede. Allemaal in een ruige setting van redelijk ongerept regenwoud. We klimmen en dalen over massa's treden, behoorlijk zwaar voor de knietjes! De paden zijn goed aangelegd en prima onderhouden en er valt geen papiertje te bespeuren op de grond. Dat geldt trouwens voor alle natuurpaden hier... daar kunnen de Europeanen nog een puntje aan zuigen.

We laten het hierbij voor deze keer, jullie hebben Braulio Carrillo nog te goed, en ons weekend met Bruna en Sergio in Monteverde, het nevelwoud.

Groetjes aan iedereen, in het bizonder aan de kattenwacht.

(2): het zijn coati's, witsnuitneusberen, en ze zijn helemaal niet schuw! terug

go to top

Bericht van de reizigers 3 - Monteverde, Arenal, Sarapiquí

Beste luitjes,

We waren nog in Heredia, bij Bruna en Sergio... de laatste uitstap ging naar Braulio Carrillo, een nationaal park ten noordwesten van San José. De ontstaansgeschiedenis ervan is interessant: er moest een nieuwe wegverbinding komen tussen San José en zijn haven aan de Caraibische kust, maar die zou door een waardevol stuk primair regenwoud lopen... Er werd gekozen voor een win-win-oplossing: de weg kwam er, maar de natuur aan weerszijden ervan werd een nationaal park, zodat het regenwoud beschermd zou blijven tegen allerlei bouwplannen enzovoort langs de verbindingsweg. Aan de westkant van Braulio ligt de vulkaan Barva, maar Sergio zei dat ze die bezocht hadden en 8 uur gestapt hadden, 4 uur omhoog, en die waren nog genietbaar, maar dan 4 uur terug naar beneden en die had hij verschrikkelijk gevonden. Dus bezochten wij het andere station van parkrangers, in Quebrada Gonzalez, voor een wandeling in het primaire woud daar. Een aangename wandeling door het bos, waar we helemaal alleen waren, licht stijgend met op het einde een afdaling met trappen. Het pad zoals gewoonlijk prima aangelegd en in goede staat, geen papiertje te vinden op de grond. Bij het station zagen we onze eerste aapjes, mono's noemen ze ze hier, monniksaapjes misschien? (1), hoog in de bomen. Aan de overkant van de weg maakten we een tweede, korte wandeling naar een uitzichtspunt over de Rio Suyo (?), die hier in de buurt samenvloeit met een andere rivier, de ene met proper water, de andere met modderwater.

Op de terugweg bezorgde Touché's telefoon ons problemen, hij had de powerbank waarop hij aangesloten was leeggezogen en dus sloten we hem aan op de sigarenaansteker. Dat bleek geen goed idee. We gebruiken de telefoon als gps, met Waze, om onze weg te vinden in het chaotische wegennet in de centrale vallei rond San José en Heredia. Nu liet de telefoon het plots afweten en terwijl we hem terug aan de praat probeerden te krijgen, bleek de accu van de auto ook plat te zijn. We lieten de auto van de helling waarop we stonden aflopen, maar hij geraakte niet terug gestart... ramp o ramp! We stopten weer langs de kant van de drukke weg naar Heredia. We hadden afgesproken Sergio en zijn vriend Juan af te halen op zijn werk om samen met Bruna in een mirador-restaurant met uitzicht op de vallei te gaan eten... Die plannen dreigden nu in het water te vallen... We waren voor het huis van een uiterst vriendelijke en behulpzame meneer gestopt die met startkabels onze auto weer in gang kreeg. We hadden ook de depannagedienst van de verhuurfirma van de auto gebeld en die kwamen een uurtje na onze aankomst thuis de accu vervangen! Krijg dat bij ons maar eens voor mekaar op een vrijdagavond!!

Alles kwam dus nog goed voor ons diner met de vrienden en Juan. Een gezellige avond, met lekker eten, goede conversatie en uitzicht op de lichtjes van de centrale vallei.

Zaterdagmorgen in alle vroegte (om 5 uur is het al licht hier) vertrokken we naar het nevelwoud van Monteverde, met Bruna en Sergio. De weg was redelijk rustig en makkelijk, alleen het laatste stuk reden we weer over pistes. Het huisje was mooi, in een groene oase, helemaal uit mooi hout gebouwd, met keuken, salon, badkamer en drie slaapkamers. We moesten eigenaar Kevin 2 keer oproepen voor problemen met het toilet en warm water, aar hij bracht alles snel en met de glimlach in orde. We gingen wandelen in het nevelwoud, een mooie tocht met prachtige uitzichten over het nationaal park en de wijde omgeving. Er is ook een grote hangbrug over een diepe vallei... 's Avonds aten we in een typisch tico restaurant met drie man die lustig op de marimba stonden te tokkelen.

Zondag regende het een beetje en het vlinder- en kikkerparadijs waar we stopten was uitgestorven (geen mensen, geen vlinders en we hebben niet aangedrongen om de kikkers te zien aan 13$ per man). Dus reden we rustig naar huis.

Maandag besteedden Touché en ik aan het in orde brengen van praktische dingen: een nieuwe telefoon voor Touché, geld afhalen met mijn ondertussen gedeblokkeerde bankkaart, aankopen voor onze toer die dinsdag begon. 's Avonds hadden Bruna en Sergio Spaanse les (en examen!), dus keken wij naar een film in het zaaltje van hun condominio.

Dinsdag vertrokken we naar La Fortuna, bij de vulkaan Arenal. We logeerden in een hutje in de Cerro Chato lodge, vernoemd naar de uitgedooofde kleine broer van de Arenal. 's Namiddags daalden we af naar de rivier onder de La Fortuna waterval. Een indrukwekkende cascade van meer dan 30 meter hoog. Prachtig! Er is een strandje tussen de grote basaltblokken even voorbij de waterval, maar het water was niet echt uitnodigend, hoewel veel Amerikanen er wel in plonsden. La Fortuna is de tweede toeristische plaats van Costa Rica, dus volop yankees hier. We klommen de ruim 500 trappen terug naar boven... oef oef oef. 's Avonds aten we in een soda, de naam die ze hier aan een snackbar geven.

De volgende morgen reden we naar de andere kant van de Arenal. Eigenlijk zijn er nu twee vulkanen, mama en baby, sinds de vulkaan zo'n 20 jaar geleden weer actief werd en baby is nu al groter dan mama. We maakten een wandeling met op het einde een mooi uitzicht op de vulkaan (met een wolkenhoed) en kozen dan een langere (wat te lange) terugweg langs een enorme kapokboom.

Op de terugweg vonden we een goede plaats met warmwaterbronnen, Termalitos del Arenal. Sommige poelen waren echt te warm, maar we weekten ons in het heldere water - en hier geen zwavelgeur zoals in Yellowstone of Rotorua (Nw Zeeland)!

We vonden een heel lekker restaurant in het centrum van La Fortuna, wat duurder dan de soda maar echt een aanrader (Inspiro).

Naast de vulkaan Arenal is een groot stuwmeer aangelegd (misschien niet zo'n goed idee?) en dat volgden we een tijdje, voor we afdraaiden richting Rio Celeste. We dronken een koffie in de German Bakery (veel te duur) en kochten een tapijt (uit Ecuador) in een winkeltje (Touché wilde een tapijt van hier, ik dacht dat er weinig kans was er een te vinden, gezien het klimaat, de afwezigheid van schapen, enz.... maar we hebben het toch gevonden). Vanaf hier werd het weer slechter... mist, regen... We namen een piste naar de Rio Celeste, maar het weer was zo druilerig dat we niet eens stopten voor een koffie, laat staan een wandeling! We gingen verder, meestal op slechte wegen vol keien of modder. Na een uur of drie gehots en gebots bereikten we Aguas Claras, in de buurt waarvan onze airBnB te vinden moest zijn. Mijn telefoon met Waze vond geen netwerk... dus vroegen we geregeld de weg aan passanten, we reden verschillende keren mis en moesten dan terug. Wegwijzers zijn hier vrijwel onbestaand, behalve op grotere wegen. Om van Aguas Claras naar Colonia Blanca te gaan vroegen we opnieuw de weg aan verschillende mensen. De aanwijzingen van een politieman boezemden ons vertrouwen in en hij zei onze gastvrouw Rosalba te kennen... toch reden we nog compleet verloren. We hadden de hele dag al proberen bellen met Rosalba... altijd antwoordapparaat. Ondertussen bleef het regenen en begon het al donker te worden. Nu, in de wanhoop van het moment, antwoordde ze toch. Het werd een kafkaiaans gesprek tussen Touché en haar... uiteindelijk reden we het hele eind terug naar Aguas Claras, waar we de auto van Rosalba vonden die ons voorreed naar haar pousada. We waren zo 'fed up' dat we niet bij haar wilden blijven logeren. Ze begreep de situatie en gaf ons ons geld terug. Het was nochtans een interessante plek met oude houten hutjes met uitzicht over een groene vallei... maar de regen en vooral het compleet mislukte onthaal hadden onze goesting om hier te blijven volledig doen verdwijnen.

We sliepen nochtans als rozen en namen in vrede afscheid van Rosalba. We besloten ook de lange rit om Sebastian (zoon van vriendin Marie-José) te ontmoeten in Bahia Salinas in het noordwesten (en vooral de nog langere rit terug) te schrappen. Het hotel daar en Booking.com waren erg inschikkelijk en zullen ons terugbetalen. Daarmee gingen we op zoek naar een slaapplaats voor twee nachten en die vonden we in een kleine groene oase in Puerto Viejo de Sarapiquí. Een stukje door Alex aangelegd regenwoud met mooie hutten en vele vogels, minstens één luiaard en een kolonie boomkikkers. Het blijft echter regenen. Onder die omstandigheden betalen we zeker geen 56$ per man voor een boottocht op de Sarapiquí om vogels, apen en kaaimannen te zien (of niet). Een bootsman stelde ons 30 voor, op voorwaarde dat we 'iets' zien, maar dat doen we misschien morgenvroeg.

Bij het ontbijt vanmorgen zagen we mooie collectie veelkleurige vogels die naar de voedertafel met fruit kwamen, vlak naast onze ontbijttafel. En vanavond kwam Alex ons roepen om naar de boomkikkers te kijken (ze zitten bij het water, maar gaan er zelf nooit in: ze paren en plakken de eitjes dan onderaan bladeren die boven het water hangen, zodat de kikkervisjes erin kunnen vallen zodra die uitkomen - slim bedacht toch?).

Zo, we zijn up to date met ons verhaal. Morgen verhuizen we naar Rio Frio, een beetje verderop en hopelijk houdt de regen op! Na drie nachten trekken we naar de Caraïbische kust in Cahuita voor nog eens drie nachten en dan terug naar Heredia.

Vervolg op het scherm...

(1): het zijn mantelbrulapen, Mantled howler of Alouatta palliata, en ze kunnen veel lawaai maken! terug

go to top

Bericht van de reizigers 4 - Caraïbische kust

Beste luitjes,

We zijn een uurtje of zo geleden terug in Heredia aangekomen bij onze vrienden Bruna en Sergio. Hier volgt ons relaas van de afgelopen week. Na twee nachten in de B&B in Puerto Viejo de Sarapiqui was het toch nog te regenachtig naar onze zin en dus besloten we maar geen boottocht te maken op de rivier. We namen afscheid van Alex en familie en reden dan een eindje verder, richting Rio Frio. We hadden airbnb-er Oscar gebeld om te zeggen dat we op komst waren. Zijn aanwijzingen om ons huisje bij een beek te vinden waren niet duidelijk genoeg en dus verwittigde hij zijn vader die ons met zijn brommer kwam ophalen. We waren alleen een beetje te ver gereden, in plaats van links af te slaan achter het voetbalveld van het colegio. Adres van het huis: 2 km ten noorden van het college.

Het huisje ligt op een vrij groot terrein dat de ouders van Oscar zijn beginnen aanleggen om er een lodge of zoiets van te maken, wat is niet helemaal duidelijk. Zij hebben er een huis en een atelier op staan, dan hebben ze een heuvel aangelegd, vijvers voor tilapia's, een soort van parklandschap, waar twee beken doorlopen. En dus het huisje dat via airbnb aangeboden wordt. Het ziet er best leuk uit, ligt inderdaad aan een kabbelend beekje, er is een living met open keuken en een badkamer beneden en een slaapkamer met badkamer boven. Maar niets is echt afgewerkt en er zijn niet veel meubels, evenmin veel kookgerief. We gaan meteen op de koffie bij Oscar sr en Maria Emilia en wisselen verhalen uit. 's Avonds kook ik met het weinige gerief dat er is. De volgende dag maken we een wandeling naar de dichtstbijzijnde winkels in Finca 11 en rijden daarna naar het dorp Rio Frio. Dit is echt ruraal Costa Rica, al wordt niet meteen duidelijk wat ze kweken. Er zijn koeien en kippen en bananen...

We worden voor de lunch uitgenodigd bij Oscar en Maria Elena en we krijgen een boel spullen die we vroegen voor de keuken en zo. Oscar heeft wat rare ideeën over klimaatverandering, de rol van het leger in de maatschappij,... zodat we voorzichtig onder de discussie uit proberen te geraken.

Het is hier redelijk droog en de zon schijnt zelfs. Maar 's avonds steekt een onweer op met zware donderslagen. Touché houdt helemaal niet van regen en nog minder van onweer. Eén van de donderslagen is ongelooflijk hard, de bliksem hebben we niet gezien. Daarna komt er nog een zware klap en dan ebt het onweer geleidelijk aan weg. Na een uurtje komt Oscar aankloppen om te vragen of we OK zijn. Zo'n onweer hebben ze hier nog nooit gehad en ze hebben ook geen bliksemafleiders. Hij vertelt ons dat de bliksem ingeslagen is op een boom een eindje verder... een eindje? 30 meter van ons bed! We hadden nu evengoed gerookt vlees kunnen zijn!

We doen het verder rustig aan, lezen op de bank bij het beekje en gaan vroeg slapen omdat er nergens licht is om bij te lezen (zoals wel vaker op hotelkamers en in bnb's).

Woensdag rijden we naar Limon, de grootste stad aan de caraibische kust (massa's containers en zware camions) en dan verder langs de kust naar het zuiden, tot Cahuita. Wat meteen opvalt aan de oostkust is dat er hier veel zwarten wonen, tegenover elders in Costa Rica haast geen. De meeste mensen hebben overwegend indiaanse trekken, ronde gezichten en voor de rest ook vaak aan de ronde kant. Er zijn veel obese mensen. Aan de oostkust dus veel zwarten die destijds naar hier gebracht zijn om op de cocoaplantages te werken, of aan de spoorlijn naar San José. Ze komen van Jamaica en andere eilanden in de Caraiben. Er zijn in Cahuita en verder zuidwaarts ook meer toeristen en er hangt een post-hippie sfeertje, luieren aan het strand, reggaemuziek, vele kleurtjes, palmen en zand. De stranden zijn niet geweldig (nu ja, probeer maar eens mooiere stranden te vinden dan in NO Brazilië), de baren lopen tot aan de palmbomen, getij is hier blijkbaar niet. Ook de huizen staan vlak bij het water, of een eindje naar binnen, soms op paaltjes. Het is allemaal nog geïmproviseerd en wat rommelig, maar wel sympathiek.

Leandro's 'Aché Bungalows' bestaan uit drie achthoekige huisjes, helemaal uit hout, met een badkamer, een koelkast, een koffiemachientje en wat bestek. Het bed is voorzien van een klamboe, want er zitten hier wel muggen en zo. Het terrein grenst aan het natuurpark van Cahuita en het eerste wat we zien is een capibara, een groot knaagdier dat we al gezien hadden in Brazilië. De grond is vrij nat en er zijn nogal wat gaten in. Wat later zien we dat daar krabben in huizen. Een raar zicht: allemaal krabben die in hun gaatje zitten wachten... waarop? Op Godot of op iets eetbaars? We zien ze niets vangen.

We maken een wandeling door het dorp en eten inktvisringen in kokossaus in de soda Esquinita (het hoekje) met een milkshake met vers fruit erbij. Het regent hier 's nachts, da's al een hele verbetering! Telkens een regenbui begint, gaan de howler monkeys aan het brullen, niet echt zo'n aangenaam geluid. Andere brulapen verderop antwoorden, is het hun telefoon? De volgende dag trekken we het Nationaal Park in, een pad loopt tussen het strand en de jungle. Ze dringen zoals gewoonlijk aan dat we een gids zouden nemen. Je ziet dan meer dieren en planten omdat de gidsen weten waar wat te vinden is, maar 50$ per kop is zwaar overdreven. Met wat hulp van andere wandelaars (en enkele gidsen) zien we een luiaard die snel voor zijn doen naar enkele takken verder verhuist; een familie brulapen die door de bomen bij het pad 'wandelt' (door Touché ontdekt), een giftige gele aider (door een gids aangeduid), enzovoort. Halverwege het pad moeten we door de monding van een rivier waden. Touché is eerst niet enthousiast, maar het water komt niet eens tot onze knieën. Op de terugweg komt de zon er goed door en nu schieten de hagedissen voor onze voeten over het pad. Eigenaardig, er hangt hier in de jungle een geurtje van maconha (wiet), hoewel we geen plant zien en niemand zien roken.

We komen onze buren van Aché tegen die vertellen dat een kapucijneraapje (bedankt Eduard) zag dat hun zoontje een pakje pinda's in zijn hand had. Razendsnel veranderde het pakje van eigenaar... Gelieve de dieren niet te voederen!

Ook in deze hut is er niet echt licht om te lezen, dus gaan we maar vroeg slapen.

Vrijdagmorgen regent het wat, dus nemen we de auto en trekken wat verder langs de kust, naar Puerto Vieja Talamanca en tot aan Manzanilla. Het kustgebied is ook een nationaal park, met natuur en toerisme die samengaan. Er zijn bungalows die op thaise tempels lijken, andere met daken van bananenbladeren... voor elk wat wils, maar meestal primitief.

De volgende morgen, zaterdag, is het alweer tijd om op te krassen. Touché vindt het verkeer hier rustig genoeg om zelf achter het stuur te kruipen. In de rest van het land voelde ze zich niet op haar gemak om dat te doen. Wanneer we het vliegveldje van Limon bereiken, een streep asfalt tussen de zee en de weg, geeft ze het stuur weer aan me over. Na een paar uur rijden we weer door het NP Braulio Carrillo. Dan belanden we in de verkeerschaos van de centrale vallei. Mijn smartphone en Waze praten niet met elkaar. We vinden de weg langs San Isidrio naar Heredia met de schaarse wegwijzers en door een paar keer rond te vragen. In een van de winkelstraten van Heredia stuiten we op een telefoonwinkel. Eén verkoper zegt gewoon te wachten tot het netwerk van Claro in actie schiet - maar wachtten we het afgelopen uur al op. Een andere suggereert dat we beter een chip van movistar kunnen installeren, ook met 4G netwerk. Dan wordt vermoed dat mijn belgische smartphone niet werkt met tico netwerken - maar dat heeft hij in het begin wel goed gedaan. Uiteindelijk krijgt Touchés foon "Yany" de Movistar chip en rijden we met spaanse waze-begeleiding naar huis.

Bij het leeghalen van de auto "gordinha" blijkt de fles wijn leeggelopen te zijn in onze kleine rugzak. Dat wordt weer opruimwerk. De achterzetel is ook doordrenkt.

Blij weerzien met onze vrienden Bruna en Sergio. 's Avonds rijden we naar een restaurant in San José om hun eerste jaar in Costa Rica en mijn verjaardag te vieren. Ook Sergio heeft problemen met zijn smartphone (zijn identiteit wordt niet erkend) en de batterij van Bruna's foon is haast plat. Onze foons waren thuis aan het opladen... Het wordt een wat langere zoektocht, maar uiteindelijk vinden we Saul in Escalante. Een groot oud herenhuis is omgevormd tot een ruim en luchtig restaurant met verschillende 'ambiances' om te eten, buiten, op het overdekt terras, binnen aan grote of kleinere tafels... Het menu is een dik boek met foto's en uitleg. We kunnen toch een keuze maken en krijgen lekkere dingen voorgeschoteld. Daarna gaan we een straathoek verder voor een ijsje. Ze maken hier originale combinaties, de meeste met drank erin verwerkt: Sergio en Bruna hebben iets met Jägermeister, ik heb chocolade-ijs met Jack Daniels. De weg terug verloopt soepeler omdat Bruna haar telefoon heeft kunnen opladen dankzij een vriendelijke waiter in het restaurent.

Voilà, vandaag hebben we zon en blauwe hemel. We kunnen nog een laatste keer met 4 een uitstapje doen.

Dinsdag brengen we de auto terug en woensdag vliegen we naar Panama. Misschien ontmoeten we daar de vriendin van een vriendin... anders houden we het waarschijnlijk rustig tot we donderdagnamiddag aan de overtocht naar Amsterdam beginnen.

Tot gauw,

go to top

Bericht van de reizigers 5 - stopover in Panama

Beste luitjes,

En zo gaat het nu altijd: we komen thuis van een reis en worden meteen meegesleurd in de maalstroom van het dagelijks leven hier. Het schrijven van de laatste nieuwsbrief komt meteen op een lagere plaats op het prioriteitenlijstje… en jullie blijven in de kou staan.

Waar waren we gebleven? Op het dineetje met de vrienden aan de vooravond van mijn verjaardag. De volgende morgen was er zoals gewoonlijk lekkere costaricaanse koffie… met een grote chocoladecake die Bruna en Touché in het geheim georganiseerd hadden. We maakten er een rustige dag van, met een film in het cinemazaaltje van het condominio, de taart en een toast met onze vrienden en enkele collega’s van Sergio’s werk, en bij zonsondergang gingen we boven op de andere toren (21 verdiepingen) omwille van het mooie licht en er een pak foto’s van te maken.

Maandag gingen we weer met Bruna op stap (shopping) en dinsdag brachten we ‘gordinha’ terug naar het autohuurbedrijf. Het werd een gevecht van meer dan twee uur. Ze waren vrij snel akkoord ons 10% reductie te geven omwille van de accuproblemen, maar daarna was het nog een heel gedoe met wegvluchtende baliemedewerkers, telefoontjes, wachten en argumenteren. Heel vermoeiend en een domper op onze algemene indruk van deze mooie vakantie.

We kregen nog enkele leuke cadeautjes van Bruna en Sergio, maar het mooiste geschenk dat ze ons gaven was hun constante bereidheid ons onderdak te geven, alles samen met ons te doen, hun goede raad om te genieten van ons verblijf in Costa Rica…

We trotseerden nog een laatste keer het verkeer met een Uber naar de luchthaven, we spendeerden onze laatste colones en hadden een voorspoedige vlucht naar Panama City. Copa Airlines wilde onze twee grote koffers niet meteen doorsturen naar Amsterdam (“in Europa of Azië doen ze dat misschien, meneer, maar wij in Amerika...”). Dus moesten we niet alleen aanschuiven voor de pascontrole, maar ook nog eens met al onze bagage door de douane passeren. Het hostel had ons een shuttle gestuurd en we hadden die pas gevonden toen er een algemene stroompanne op de luchthaven was. Naar het hostel was meer dan een uur rijden. Voor onze afspraak met een vriendin in Panama van een vriendin in Nederland (allebei braziliaansen) om samen te gaan dineren, was het te laat. We kregen eerst een kamer toegewezen die amper groter was dan het bed, zonder verluchting (wel a/c). Na aandringen kregen we een grotere kamer met eigen badkamer en een groot (gedeeld) terras. We aten onze ‘noodrantsoenen’ die Touché gelukkig altijd bij heeft.

De volgende morgen kwamen Cris en Jurgen ons halen voor een toer door de stad en een lekker restaurant. Weer in de watten gelegd. Panama is een stad met een oud centrum met gebouwen in koloniale stijl en daarrond veel hoogbouw (dat waren we na Costa Rica niet meer gewoon). Er was alleen geen tijd om het kanaal te zien, ook druk verkeer hier. We zagen alleen locimotieven van de Canal Railway. We hadden interessante babbels met Cris en Jurgen en zij organiseerden ook een taxi terug naar de luchthaven. Chauffeur Ramon gaf ons een snelcursus 101 sociologie, economie en psychologie van Panama, zeer leerzaam! Dan wrongen we ons in het sardineblikje dat vliegtuig heet voor de verder probleemloze 10 uur vlucht naar Amsterdam. We hadden bijna meteen een IC-trein naar Berchem en waren content thuis te komen, waar onze buurvrouw Lidia klaarstond met de sleutel en ons kon melden dat Zoentje het goed stelde.

Dus: Costa Rica is een groen land met vriendelijke mensen, natuurbewust, met een afschuwelijk wegennet en redelijk duur (zeker ook voor de inwoners die vaak yankeeprijzen moeten neertellen, en niet alleen voor luxeproducten). Er zijn nog veel plekken die we graag zouden zien, massa’s natuur die voorlopig nog redelijk ongerept is (er is ook al veel verdwenen of verarmd qua biodiversiteit). Misschien een andere keer...

Bedankt alleszins om ons tot hier gevolgd te hebben! Tot een volgend avontuur...

go to top