yellowstone
a nature paradise

Our visit

Touché's
'Radio'

Guy's
'Bericht'

 

Bericht van de reizigers - USA 2



Beste luitjes,

Nadat we grondig uitrustten van de vermoeiende 3-daagse reis, zijn we eergisteren voor 't eerst Yellowstone ingetrokken, het oudste en ook grootste natuurpark in de VS. We vertrokken rond de middag, met wat regenachtig weer, maar naarmate we de buurt met de geysers naderden, klaarde het weer helemaal op en hadden we een zonnige dag. De grootste geyser van het park is Old Faithful, die zijn naam verdient door ongeveer elke 90 minuten een ferme straal kokend water 90 meter of zo de lucht in te spuiten. Een fantastisch zicht... maar we hadden de voorstelling van 3 uur gemist, dus maakten we een wandeling door het hogere geysergebied in afwachting van de volgende show.

Het terrein is vrij kaal, op naaldbomen hier en daar na. Een rivier, de Firehole River, loopt erdoor die het kokende en zwavelrijke water uit de verschillende hete bronnen verzamelt. Sommige bronnen pruttelen, andere geven alleen stoom af, enkele spuiten zo nu en dan een waterstraal de lucht in. Een surrealistisch landschap dat getuigt van de enorme kracht van de hete brij van de aardkern die in deze 'caldera' dicht aan de oppervlakte komt.

We maakten een hoop foto's en zelfs filmpjes om het gepruttel en geborrel van de hete bronnen op te nemen. Overal in het rond stijgen stoomwolken op, zeer indrukwekkend.

Toen het uur van de volgende eruptie van Ouwe Getrouwe naderde, gingen we, ver van de massa mensen die in de buurt van de Lodge en het Old Faithful Hotel opeengehoopt stonden, op een bank zitten met ruim uitzicht op de geyser. Naast ons zat een man met zijn dochter. We raakten aan de praat en dat werd heel interessant. John, uit Oregon, werkt bij de Land Development Agency en weet een hoop over de Parken en het ecologisch beheer, met de grote zoogdieren en nog veel meer. We wisselden van gedachten over natuurbeheer, over het bewustzijn in de States, Brazilië en België over hoe we (het leven op) de planeet van de ondergang kunnen redden, over religie (hij bleek te behoren tot een protestants kerkje 'Hope in Rough Creek' =de naam van het plaatsje waar ze wonen), maar aanhoorde rustig het exposé van Touche over wat godsdiensten door de eeuwen aangericht hebben. Geen toevallige ontmoeting dus... en we zullen contact houden.

Dan was Old Faithful aan de beurt om ons de pracht en kracht van de natuur te tonen.

Daarna reden we noordwaarts in de richting van een tweede geysergebied dat John en zijn dochter Adalia ons aangeraden hadden. Maar omdat we al te moe waren, besloten we naar het hotel terug te keren. Eerst ontmoetten we nog twee kleine kuddes bizons. Rare ontmoetingen zijn dat. De reusachtige dieren, in groepen van enkele tientallen, trekken op hun dooie gemak de weg over, blijven staan aan de kant om wat te grazen of hun kalfjes te laten drinken. Het lijkt of ze ons, netjes opgesloten in onze auto's, niet eens zien, of wij in een andere dimensie leven. Toch best hen niet uit te lokken, maar braaf te wachten tot ze de auto's de ruimte laten om verder te rijden. Natuurlijk zijn het goede photo opportunities... later te bekijken. Op de terugweg stonden ook enkele elks langs de kant van de weg... zijn dat kariboe's? Mannetjes met grote geweien, vrouwtjes eerder als herten met witte stuit.

naar Lamar Valley

Gistermorgen stonden we al voor 5 uur op om helemaal naar het andere eind van het park te rijden, Lamar Valley, geroemd om al de grote zoogdieren die er lopen te grazen - en enkele roofdieren die er hun prooi zoeken: wolven, bruine en grizzly beren. In sommige stukken van het park was het nog mistig, de temperatuur onder nul met wittige grasvlakten... haast niemand op de weg, maar onderweg ook geen grote dieren te zien. Dichter bij Lamar spotten we een familie elk, dan verschillende groepen bizons. We gingen langs de weg staan om wat te eten.

De makkelijkste manier om grote dieren te spotten, is te kijken waar er wat auto's bijeen staan, mensen met fototoestellen, verrekijkers en telescopen in de aanslag. Je gaat erbij staan en kijkt dezelfde richting uit... en voilà: weeral bizons, enkele sprighorns (tussen hert en antilope lijkt me), een koppel bighorn schapen, nog enkele elks... Toen we onze picknick hielden, bleven andere auto's in onze buurt staan... wat is hier te zien? Ik zei tegen Touché: ja, die denken dat wij iets gespot hebben... haha! Toen keek ik nog eens rond en zag een elkfamilie een eindje lager de rivier volgen.

In de Lamarvallei, zeer breed, met de traag meanderende Lamar River, stikte het van de bizons die nu al lui lagen te herkauwen, hun kalfjes in de buurt. Soms lag er zo een reuzegroot dier lekker te rollen in de lage struiken.

Het was nog maar middag en we besloten naar Mammoth te rijden waar een gemakkelijke hiking aangeduid werd. De rangers in het bezoekerscentrum waarschuwden ons dat er verschillende beren langs het pad gemeld waren en dat "we must be bear aware": behoorlijk wat lawaai maken, opletten als we ergens een bocht maakten zonder uitzicht, 100m afstand houden en bij een ontmoeting ons rustig terugtrekken. Bearspray wordt aangeraden in geval van een close encounter... We konden de helft van het pad volgen en dan terugkeren, dat was een veiliger optie.

Onze lichamelijke conditie is nog niet zo geweldig, dus besloten we niet door te zetten nadat we zo'n 50 meter hoger geraakt waren op het zigzaggende pad. Dus was het nu tijd voor het geysergebied in de buurt van Norris. Hier groeien veel meer naaldbomen, wat een heel andere indruk maakt. Er zijn heel verschillende hete bronnen, met veel kleurtjes (van bacteriën en algen of van de verschillende chemische stoffen die aan de oppervlakte komen). De zwavel in de stoom van de bronnen begint zo stilaan op onze neus te werken. Erg aangenaam is die geur niet, hé, rotte eieren... Als er minder bomen staan, lijkt dit een maanlandschap, meestal wit, maar met sporen van allerlei kleurtjes erin.

Er is niet teveel volk, noch hier, noch op de wegen. De meesten zijn zoals wij op zoek naar grote dieren en iedereen is geduldig als je midden op de weg stopt om een foto te maken. Vogels zien we veel minder, een raaf, enkele roofvogels en onzichtbare zangvogels. Ook zien we enkele grondeekhoorns, heel koddig opzittend en dan zenuwachtig wegrennend.

Bij de planten vallen grote gele composieten op (Arnica), maar er zijn ook witte floxen, vergeet-mij-nietjes, en zo veel meer waar ik geen naam op kan plakken.

Na de wandeling rond de Norrisgeysers keren we terug naar ons stadje, West Yellowstone, voor een stevig diner. Vandaag verkassen we naar Grand Teton, het natuurpark dat in het verlengde van Yellowstone ligt, naar het zuiden.

Ziezo, zo zijn jullie weer een beetje op de hoogte van onze avonturen!
Tot binnenkort,
6 juni 2014
go back up