yellowstone
a nature paradise
a nature paradise
Our visit
Touché's
'Radio'
Guy's
'Bericht'
Bericht van de reizigers - USA 1
Beste luitjes,
We berichten vanuit West Yellowstone, na een vermoeiende reis van drie dagen. Zondag namen we de trein naar Schiphol om maandagmorgen op tijd te kunnen aanschuiven voor onze vlucht naar Seattle en Salt Lake City. We sliepen in het Ibis hotel, zoals gewoonlijk basic maar efficiënt. De shuttlebus bracht ons van en naar de luchthaven, waar we onze weg vonden door een massa toeristen die op 2 juni naar de States wilden vertrekken.
We waren tevreden met onze 10 uur vlucht met Delta: betere service dan met partner KLM. We schoven weer aan bij de Amerikaanse immigratie die ons mits foto en vingerafdrukken nemen (that was a first) binnenliet.
Eerste onaangename verrassing: een checked-in reistas was niet aangekomen. Met de andere gingen we door de douane om haar terug in te checken voor Salt Lake City. Na 2 uur vliegen wachtte ons een 2e onaangename verrassing in SLC: onze 2e koffer was in Seattle blijven staan, maar zou nog dezelfde avond naar ons motel in SLC gebracht worden. Gelukkig hadden we voorzien dat we te moe zouden zijn om meteen verder te reizen naar Yellowstone. We hadden een grote kamer in een Super 8 motel en onze koffer werd netjes afgeleverd terwijl we sliepen.
Eerst gingen we nog eten... onze eerste kennismaking met American Food. We hielden het licht met een soepje en een salade, maar we zagen de foto`s van enorme schotels met veel sausen en brokken vlees. Ons hotel was prima, alleen vergaten we de airco iets warmer te zetten...
Toen was het tijd voor Kafka en Big Brother: onze auto afhalen bij Alamo car rental. Alles liep goed tot mijn Visakaart weigerde te betalen. Was ik vergeten ze open te stellen voor de USA? Ik heb mijn Visakaart nooit eerder speciaal 'open' moeten stellen voor enig land waar we heen gingen... maar de USA is niet zomaar een land natuurlijk. No problem: Touché's Visa werkt wel hier. Ah, nee, dan moet de voucher die jullie meebrachten op naam van de houder van de Visakaart staan. De uitgever van de voucher (thuis al betaald) heeft geen telefoonnummer op de voucher staan om hem te bereiken. Zoeken, zoeken... Uiteindelijk wordt de voucher op Touche's naam gezet. Alles terug op het goede spoor... tot blijkt dat Touché haar origineel rijbewijs niet meegebracht heeft, denkend dat het internationaal rijbewijs volstaat. Nee dus, dat is alleen maar een 'vertaling'. Maar Guy heeft beide rijbewijzen bij! Niet goed genoeg: wie betaalt moet over een geldig rijbewijs beschikken. Dus terug naar de oude combinatie en dan betalen we cash... als de manager daar tenminste toelating voor geeft. Die is gelukkig ondertussen gearriveerd, want toen ons verhaal hier begon was het nog geen 8 uur. Na ruim twee uur argumenteren, telefoneren en onderhandelen krijgen we onze auto. We krijgen zelfs een upgrade naar een SUV, Chevrolet Captiva (ja, gecaptiveerd in de bureaucratie).
Mijn eerste auto met automatische versnelling. In plaats van 1 2 3 4 5 R staat er P R N D M? Wat betekent dat? Geen idee. Fat Mike die in de booth zit om klanten te helpen vertrekken wordt erbij gehaald. P is parkeren, D is rijden, de rest is van geen belang. En achteruit? O, dat is R. En N en M, dat is voor de bergen en zo, hebt u niet nodig. OK klaar om te starten. Ik start, maar krijg het pookje niet in de R stand om uit de parkeerplaats te rijden. Fat Mike opnieuw geconsulteerd. Natuurlijk moet je op de rem drukken om in versnelling te zetten. 't Is maar een weet. Weg zijn wij...
Mijn linkervoet is geprogrammeerd om de ontkoppeling in te drukken, maar de eerste pedaal die mijn linkervoet vindt, is de rem. Dus doe ik aan de eerste kruising een noodstop... en dat zal niet direct de laatste zijn, linkervoet blijft de rem abrupt indrukken.
Eerste stop is de Walmart om slaapmatjes, een koelbox, toiletartikelen en eten te kopen. We zoeken vergeefs een koelbox en een UV-filter voor mijn gloednieuwe telelens en nog zowat spullen. Walmart heeft alles, behalve wat je net zoekt.
Wat we wel vinden, hier en overal tot nu toe, zijn vriendelijke en behulpzame mensen, meer dan de gewone klantvriendelijkheid. een receptionist drukt een googlemap af om naar de Walmart te geraken, een supervisor in de Walmart brengt ons naar diverse rayons om onze spullen bijeen te zoeken,...
Wat ook opvalt zijn de vele obese mensen. Hoe komt dat toch, in een land dat zo bezeten is met diëten en sporten - of juist daardoor? Een theorietje: Indianen hebben duizenden jaren op een hongerdieet geleefd, hun DNA is erop uitgeselectioneerd, maar wat doet die genetische erfenis wanneer ze te maken krijgt met een overvloed aan eten? Nu zijn de meeste dikkerds die we tegenkomen blijkbaar niet indiaans (dat was wel zo in Cuiabá in Brazilië).
Na nog wat gezoek in buurt van de Walmart vonden we het welletjes en zetten de neus van onze TIP (trouble in paradise noemden we onze auto) naar het noorden. De rit op Interstate 15 verliep vlekkeloos: weinig verkeer, goede staat van de weg, duidelijke aanduidingen. Rond 6 uur kwamen we aan in West Yellowstone, aan de grens van het National Park. Onze kamer hier is ongeveer even goed als die in SLC, maar wel drie keer zo duur. We zijn dan ook volop in Tourist Country.
We eten een stevig diner en gaan dan doodmoe onder zeil. Vandaag doen we het nog rustig aan, misschien al een toer langs de geysers of zo. Het belooft een adembenemende ervaring te worden, ruime compensatie voor alle vermoeidheid en stress van de laatste 3 dagen.
Ziezo, we sturen onze groetjes aan jullie allemaal, aan Sam, Marcela en Annemie in het bijzonder, die voor onze poes Zoentje zorgen.
Tot gauw uit een zonnig maar fris Yellowstone.
4 juni 2014